Door Stuart Kensenhuis
Bij een aanval met gifgas in een voorstad van Damascus Syrië
zijn twee weken geleden op één dag meer
dan 1400 mensen gedood. President Obama van de Verenigde Staten (VS) vindt dat
een ‘rode lijn’ is overschreden door het Syrische regime van dictator Assad en
wil toestemming van het Amerikaanse Congres om in te grijpen. De Britten doen
niet mee tenzij er overduidelijk bewijs komt. Frankrijk wacht op de VS om samen
op te trekken. “Deze aanval met massavernietingswapens is een ernstig gevaar
voor onze nationale veiligheid en dat van onze vrienden aan de Syrische grens,
zoals Israël, Jordanië, Turkije en Irak”, zegt president Obama. “Welke boodschap sturen wij aan de wereld als
een dictator honderden kinderen kan vergassen en hiervoor geen enkele prijs
betaalt?”
De discussie over ingrijpen in Syrië wordt overheerst door
één vraag: wat is het onweerlegbare bewijs? Eerlijk gezegd vind ik dat een
beetje merkwaardig want algemeen bekend is dat Assad over chemische wapens
beschikt en over de raketten om ze af te schieten. Over de rebellen is hierover
nog nooit een rapport verschenen. Niet van de westerse landen, noch van de
inlichtingendiensten van Assad of van zijn bondgenoten Rusland, China en Iran.
En dat er chemische wapens zijn ingezet is net zo zeker als het bestaan van u
en ik. Op de televisiebeelden zien we mensen met stuiptrekkingen, losse lappen
huid, schuim op de mond, opengesperde pupillen en waarschijnlijk ademnood en
een vertroebeld gezichtsvermogen. “Binnen 3 uur na de aanval kwamen honderden mensen naar het ziekenhuis
met sterke aanwijzingen voor blootstelling aan een neurotoxisch gas”, zegt een
woordvoerder van Artsen zonder Grenzen. Is dat niet voldoende? Ja, maar we willen de zekerheid dat Assad
verantwoordelijk is voor die aanval, zeggen o.a. politici uit het Britse
Lagerhuis. Bizar vind ik dat want stel
dat niet hij verantwoordelijk is maar de rebellen met onder meer groepen die
aan Al Qaida zijn verbonden, hebben we dan niet een grotere
verantwoordelijkheid om die chemische wapens uit de handen te schieten van dat
zooitje ongeregeld? Of wilt u wachten
totdat die rode lijn donkerrood is geworden met het bloed van nog meer
kinderen, niet alleen uit Syrië maar ook uit Israël en Europa?
Terwijl Obama de democratie een dienst bewijst door zijn plan
om in te grijpen voor te leggen aan het Congres, iets wat hij formeel niet
hoeft te doen, zucht de Syrische bevolking onder de terreur van Assad, die niet
schroomt om hele dorpen en voorsteden aan te vallen met o.a clusterbommen en
chemische wapens. Onschuldige mensen
worden hierbij blind gemaakt, misvormd en gedood. Als dit geen kwaad is,
rechtstreeks van de duivel, dan heeft het woord kwaad aan betekenis verloren.
Zou u erop vertrouwen dat een man met zulke kleine geestelijke vermogens
terughoudend zal zijn als hij de kans krijgt om opnieuw chemische wapens in te
zetten? En dat hij niet van plan is om in te binden bewijst zijn onverholen
bedreiging in de Franse krant Le Figaro: “Als het beleid van Frankrijk het
Syrische volk geweld aandoet, dan is het onze vijand. Er zullen repercussies
zijn, negatieve uiteraard, voor de
Franse belangen.”
In resolutie 1674 van de Verenigde Naties (VN) staat dat
landen mogen optreden om burgers tegen misdadige overheden te beschermen, maar
dan alleen met toestemming van de Veiligheidsraad. En laat dit nu juist het
orgaan zijn binnen de VN waarin Rusland
en China, bondgenoten van Assad, een vetorecht hebben en elk voorstel blokkeren
die aanzet tot ingrijpen in Syrië. Dit is dus geen optie. Als we hierop moeten
wachten dan is heel de Syrische bevolking door Assad dood gebombardeerd of
vergast. Machteloosheid en besluiteloosheid in optimale conditie. Had u iets
anders verwacht van de VN? Moet ik u eraan helpen herinneren dat dezelfde
organisatie in 1994 ook lijdzaam toekeek hoe 800.000 zwarten in Rwanda werden
afgeslacht? Omwille van zijn macht en reputatie van keiharde Arabische leider
zal Assad doorgaan met het schenden van de mensenrechten, iets waar zijn vader
en vroegere president van Syrië, Hafiz Al Assad, ook goed in was. Los van de VN
kan alleen Obama hem een krachtig antwoord geven die niet voor tweeërlei uitleg
vatbaar is.
Wat zou
u doen als iemand u mishandelt, vernedert, en berooft van uw geld, goud, zilver
en kinderen? Blijft
u passief, iets dat geen oplossing biedt en een verkeerd voorbeeld geeft aan
anderen? Of wordt u actief en gaat u de strijd aan? Ik hoop voor u op het
laatste want dat is Gods wil zoals verwoord in 1 Koningen 20: 1-43 van de
Bijbel. In deze tekst eist Benhadad, de koning van Syrië, veel bezittingen op
van Achab, de koning van Israël. Dit gebeurt met intimidatie en machtsvertoon.
Eerst geeft Achab toe omdat hij denkt daarmee de vrede te bewaren, maar als
Benhadad steeds meer eist gaat hij de strijd aan en verslaat hem. Is dit een
waarschuwing over hoe de komende oorlog in onze moderne tijd in dat gebied zal verlopen? Wat ik wel weet is dat er geen weg terug is.
We mogen niet verzaken als het gaat om het aanspreken van dictators en ander
gespuis op hun criminele daden tegen hun eigen bevolking. En Assad terug
bombarderen naar de eeuwige jachtvelden
van zijn voorvaderen lijkt me niet alleen in lijn met onze tekst uit de Bijbel
maar is ook de enige optie.
