"Van Sinterklaas wilde ik nooit een auto maar een Barbie"

 Door Stuart Kensenhuis

Nieuwe regenboogvlaggen wapperen in het land tijdens Internationale Transgenderrechtendag (7 augustus). Maar met welke aandachtspunten moet rekening gehouden worden tijdens de behandeling van de gewijzigde Transgenderwet in de Tweede Kamer – wat in juli schriftelijk is begonnen en later dit jaar eindigt met een debat – zodat de vlaggen ook in de toekomst glorieus kunnen blijven wapperen?

Een serie van acht artikelen op dit blog geeft meer inzicht in dit vraagstuk. Dit is de zevende. Roxy Candelaria (trans vrouw, 61 jaar) vertelt over haar leven op Curaçao en haar transitie in Nederland in de tijd van de oude Transgenderwet (geldig t/m 30 juni 2014). Verder werpt ze een blik op de wetgeving die daarna kwam (gewijzigde Transgenderwet vanaf 1 juli 2014).

Roxy Candelaria (® Marjon van der Vegt)

“In 1978 reisde ik vanuit Curaçao naar Nederland want op mijn eiland had ik voor mijn gevoel niets meer. Mijn moeder, vader, oma en tante – de mensen waar ik het goed mee kon vinden – waren kort na elkaar overleden. Daarom besloot ik om elders een nieuw leven te beginnen.”

“Toen ik opgroeide wisten mijn ouders al vroeg dat ik anders was. Het kwam door de manier waarop ik sprak, liep en zat (vrouwelijk). Ik voelde me altijd al een meisje en van Sinterklaas wilde ik nooit een auto maar een Barbie. Voor de rest was het leven voor mij op het eiland niet moeilijk. Echt niet. Ik werd bijvoorbeeld nooit gepest en ik droeg gewoon die wijde vrouwelijke broeken die ik wilde. Dat ik niet werd gepest kwam vooral door mijn familie want die hielden van mij en als iemand vervelend tegen me deed waren ze net piranha’s. Dan sprongen ze er met z’n allen op en ze sloegen die persoon in elkaar. Echt waar. Daarom zei ik altijd tegen mijn partners: als je met mij bent krijg je die piranha’s er gratis bij.”

"Als je je vrouw voelt dan moet je je laten opereren vind ik”

“Ik begon voor het eerst over een sekseoperatie na te denken toen ik op Curaçao een verpleegster ontmoette die me wat informatie gaf. Later trok ze naar Nederland. Niet veel later reisde ik haar achterna. Zij heeft me opgevangen die eerste tijd in Nederland en daar ben ik haar tot de dag vandaag dankbaar voor. We hebben nog steeds een goed contact.”

“De operatie voor mijn genderverandering was nog voor 1990 en duurde bijna vier uur. Ik was volledig onder narcose. Toen was het verplicht om een volledige transitie te ondergaan om je een vrouw te mogen noemen en mijn sekse op mijn papieren te kunnen veranderen. Om de zoveel tijd moest ik voor controle naar allerlei artsen en ze zeiden dat ik er gelukkig uitzag. Zo voelde ik me ook. Ik was echt heel blij want ik was eindelijk volledig vrouw.”

“Dat je onder de gewijzigde transgenderwet geen operatie hoeft te ondergaan om jezelf vrouw te kunnen noemen vind ik bijzonder. Als je je vrouw voelt dan moet je je laten opereren vind ik.”

Lees ook: "Ik voel me verdrietig en verwaarloosd door het probleem met mijn geboorteakte"

https://politiekmoetjedoen.blogspot.com/2021/08/ik-voel-me-verdrietig-en-verwaarloosd.html

En: Geen X in het paspoort. "Gemiste kans"

https://politiekmoetjedoen.blogspot.com/2021/08/geen-x-in-het-paspoort-gemiste-kans.html

Of: "Van de ene op de andere dag lag er een besluit om als vrouw verder te leven"

https://politiekmoetjedoen.blogspot.com/2021/08/van-de-ene-op-de-andere-dag-lag-er-een.html

Of: "Kan je misschien andere kleren aantrekken?"

https://politiekmoetjedoen.blogspot.com/2021/08/kan-je-misschien-andere-kleren.html

Daarnaast: "Er is helemaal niets feministisch aan het idee dat de vagina en de borsten van een vrouw de essentie is van hun vrouw zijn"

https://politiekmoetjedoen.blogspot.com/2021/08/er-is-helemaal-niets-feministisch-aan.html

Verder: "Wat ik uit haar woorden haalde was de angst voor geweld"

https://politiekmoetjedoen.blogspot.com/2021/08/wat-ik-uit-haar-woorden-haalde-was-de.html

Dit artikel is mede mogelijk gemaakt door het Steunfonds Freelance Journalisten